Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΦΡΟΔΙΤΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΦΡΟΔΙΤΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

ΠPΟΣΩNΥMIΕΣ THΣ ΘΕΑΣ AΦPΟΔITHΣ

The Toilet of Venus - Konstantin Egorovich Makovsky (1839-1915)

Για να αντιληφθούμε την φύση ενός Θεού υπάρχουν ορισμένα κλειδιά ερμηνείας και κατανόησης. Ένα από αυτά είναι οι Προσωνυμίες που του έχουν δοθεί, οι Επικλήσεις και Προσαγορεύσεις του. Στην μελέτη αυτή προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε και αναλύσουμε - κατά το δυνατόν - τις προσωνυμίες της θεάς της Ευμορφίας, της Αφροδίτης...


 Αδωναία η Αδωναίη - Η προσωνυμία αυτή μας συνδέει με τον μύθο του Αδώνιδος. Ο Άδωνις μυθολογείται ότι ήταν ένας ωραίος νέος, αγαπημένος της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη “τιμωρώντας” την Σμύρνα η Mύρρα -μετέπειτα μητέρα του Αδώνιδος- την έκανε να νιώσει μεγάλον έρωτα για τον Kινύρα, τον οποίο και παραπλάνησε, προκειμένου να ικανοποιήσει τον ερωτά της. Καρπός αυτής της ενώσεως υπήρξε ο Άδωνις ο οποίος ήταν πολύ όμορφος από την νηπιακή του ακόμα ηλικία. Η θεά τον έκρυψε μέσα σε μία λάρνακα (κιβώτιο) (σημ. στην Κύπρο υπάρχει η πόλις Λάρναξ) που την έδωσε στην Περσεφόνη προς φύλαξι. Κάποια άλλη εκδοχή του μύθου, μας λέει ότι ο Kινύρας ήταν πατέρας της Σμύρνας. Όταν ανακάλυψε ότι παραπλανήθηκε και έσμιξε με την κόρη του, γεμάτος οργή και αποτροπιασμό την κυνήγησε για να την σκοτώσει. Η Σμύρνα κατάφερε να ξεφύγει και έτρεξε προς τα βουνά. Εκείνος, την πρόλαβε, σήκωσε το σπαθί του και ήταν έτοιμος νά της πάρει το κεφάλι. Αλλά, η Αφροδίτη, παρεμβαίνοντας, πρόλαβε και μεταμόρφωσε την Σμύρνα στο ομώνυμο φυτό. 
“Σμύρνα - Ο κομμιοειδής χυλός (δάκρυον) του δένδρου μύρτος η μυρσίνη, το οποίο μεταχειρίζοντο δια να βαλσαμώνουσι τα λείψανα, μοσχολίβανον.” (Λεξικόν Ανθίμου Γαζη) . Καθώς το σπαθί συνέχισε την πορεία του και έκοψε την ήδη μεταμορφωθεισα σε φυτό Σμύρνα, ξεπετάχτηκε από τον κορμό της ο Άδωνις. Τον πήρε τότε η θεά και τον παρέδωσε στην Περσεφόνη μέσα σε μία λάρνακα, όπως είπαμε. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε το κιβώτιο και αντίκρισε την ομορφιά του μωρού, αποφάσισε μυστικά να μην επιστρέψει ξανά τον Άδωνι. Έτσι, Όταν εκείνος μεγάλωσε, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη. Η Αφροδίτη κατέβηκε στον κάτω κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Άδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου. 
Η θεϊκή “διαμάχη” που προέκυψε μεταξύ των δύο θεαινών, της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου, ρυθμίστηκε από τον Υπέρτατο Δία ως εξής: Ο Άδωνις να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και το απομένον τρίτο, όπου διάλεγε εκείνος. Η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας την μαγική της ζώνη, τον “ποικίλον κεστόν”, στον οποίον δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του. 


Έτσι, ο Άδωνις περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη. Tελικά, μετά από χρόνια, ο ωραίος νέος σκοτώθηκε στην διάρκεια ενός κυνηγίου από έναν κάπρο. Η Αφροδίτη θρήνησε πικρά τον αγαπημένο της. από το αίμα του Αδώνιδος πρόβαλλαν για πρώτη φορά από το χώμα τα κόκκινα ρόδα - τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της θεάς εφύτρωσαν οι ανεμώνες. Η Αφροδίτη παρεκάλεσε την Περσεφόνη να αφήνει τον Άδωνι να ανεβαίνει στην γη. Η Περσεφόνη εδέχθη και ο Άδωνις ανεβαίνει στην γη και μένει έξι μήνες με την Αφροδίτη (τους άλλους έξι μήνες μένει με την Περσεφόνη)... 
Ο Άδωνις ελατρεύετο σε πολλά μέρη όπου και εγίνοντο οι ιεροτελεστίες προς τιμήν του με μεγάλην επισημότητα. από τα σημαντικότερα κέντρα λατρείας του ήσαν η Βύβλος, στην ακτή της Συρίας, και η Πάφος, στην Kύπρο. Αν μάλιστα δεχθούμε τους μύθους, ο Kινύρας, ο πατέρας του Αδώνιδος, εβασίλευε και στις δύο αυτές πόλεις... Kρίνοντας από το ονομά του, ο βασιλιάς που ονομαζόταν Kινύρας ήταν αρπιστής, γιατί είναι φανερό ότι το όνομα Kινύρας συνδέεται με την ελληνική λέξη κινύρα (“λύρα”). 
Kινύρα, όργανον μουσικόν, κιθάρα” (Λεξικον Ησυχίου). “Kινύρα, κιθάρα. εκ του κινύρω το σημαίνον το θρηνώ και άδω, και κύριον όνομα.” (Mέγα Ετυμολογικόν). Το Λεξικόν Σούδα, αναφέρει για κάποιον Κύπριο ιστορικό, ονόματι Ξενοφώντα, συγγραφέα ενός έργου με τίτλο “Kυπριακά”: “Kυπριακά, εστί δε και αυτά ερωτικών υποθέσεων ιστορία περί τε Kινύραν και Mύρραν και Αδωνιν.” Για τον Kινύρα, γράφει ο Ησύχιος: “Kινύρας, Απόλλωνος και Φαρμάκης παις, βασιλεύς Kυπρίων”. από την γενιά του έβγαιναν οι Kινυράδες ιερείς: “Kινυράδαι, ιερείς Αφροδίτης.” Ο πρώτος ιερέας (πρωθιερέας) ελέγετο αγήτωρ, πιθανώς ως ο οδηγών την πομπή. Ο Kινύρας θεωρείται ότι έκτισε τον πρώτο ναό αφιερωμένον στην Θεά. Ο Ναός της Αφροδίτης στην Παλαιά Πάφο (τα σημερινά Kουκλιά) ήταν ένας από τους πιο φημισμένους του αρχαίου κόσμου... Σήμερα, στην ίδια περιοχή (μετά από 17 αιώνες θρησκευτικής αλλοτριώσεως των Ελλήνων) “λατρεύεται” η Παναγία η... Αφροδίτισσα! (Μαρτυρία Χάρη Φουρνίδη). Εις μνήμην του θανάτου του Αδώνιδος εορταζόταν λαμπρή τελετή, τα ονομαζόμενα: Αδώνια.














Στις ανατολικές περιοχές εορτάζονταν κατά την θερινή τροπή και στις δυτικές περιοχές κατά την εαρινή ισημερία. Η πρώτη ημέρα ονομαζόταν ομφανισμός και μνημονευόταν η κάθοδος του Αδώνιδος στον Άδη. Γινόταν περιφορά του Αγάλματός του και ψάλλονταν πένθιμα άσματα, με συχνή επωδή την φράσι: “ Ω, τον Άδωνι!” Η δεύτερη μέρα ελέγετο εύρεσις και ήταν η ανάστασις του Αδώνιδος. Τότε προσέφεραν τους λεγόμενους Κήπους του Αδώνιδος
Οι κήποι του Αδώνιδος ήσαν καλάθια η δοχεία γεμάτα χώμα μέσα στα οποία έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριον λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες. 
Κάτω από την επίδραση της ηλιακής θερμότητας, τα φυτά αναπτύσσονταν γρήγορα, αλλά επειδή δεν είχαν ρίζες μαραίνονταν εξίσου γρήγορα και με το τέλος των 8 ημερών τα έβγαζαν έξω μαζί με τα αγάλματα του νεκρού Αδώνιδος για να τα εναποθέσουν στην θάλασσα η σε μέρος που είχε πηγή... 

 Αδώνιδος κήποι. εν τοις Αδωνίοις είδωλα εξάγουσιν και κήπους επ΄ οστράκων και παντοδαπήν οπώραν, οίον εκ μαράθρων και θριδάκων παρασκευάζουσιν αυτώ τους κήπους... και γαρ εν θριδακίναις αυτόν κατακλινθήναι υπό Αφροδίτης φασίν” ( Ησύχιος). Όλες αυτές οι τελετές, κατά μίαν ερμηνεία, στην αρχή ήσαν προορισμένες ως μαγικές ενέργειες, να συντελέσουν στην ανάπτυξι η στην αναβίωσι της βλαστήσεως και η αρχή με την οποίαν έφερναν αυτό το αποτέλεσμα ήταν η συμπαθητική η μιμητική μαγεία. Η γρήγορη αύξησι του σίτου και του κριθαριου στους κήπους του Αδώνιδος είχε σκοπό να κάνει τα σιτηρά να καρποφορήσουν και η ρίψη των κήπων και των ομοιωμάτων στο νερό ήταν μια μαγική ενέργεια για να εξασφαλίσουν μιαν ικανοποιητική ποσότητα της ευεργετικής βροχής. αλλά, αυτά όλα αποτελούν μόνο μια εισαγωγή στο όλο θέμα, διότι ένας θρησκευτικός μύθος, όπως είναι ο μύθος του Αδώνιδος έχει και άλλους βαθύτερους σκοπούς, και κυρίως την μύησι της ανθρώπινης ψυχής στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου.



Κατερίνα Παπαδάκη - Ήριννα.
(Ολόκληρο το άρθρο "Οι Προσωνυμίες της Θεάς Αφροδίτης" είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό ΡΟΜΦΑΙΑ τεύχος 58, εδώ έχουμε μόνο την προσωνυμία Αδωναία)

Αφροδίτη της Μήλου



Για την Αφροδίτη...

Ω, θεά ξενιτεμένη, μελετώντας σε,
Γυρίζει ο νους μου πίσω έναν αιώνα:
Στη νύκτα εκείνη, που αρπαγμένη πέρασες
Μπροστά απ' τον γκρεμισμένο Παρθενώνα.
Απ' τα ζητιάνικα κουρέλια γύμνωσαν
Το θείο κορμί σου βέβηλοι κουρσάροι,
Κι έλαμψες αφρογέννητη και θάμπωσες
Γυμνή, τ' ολόφωτο αττικό φεγγάρι.
Για να σε ξετιμήσουν ανυπόμονα
Τέτοια άφταστη κι αφάνταστη πραμάτεια-
Με των δαυλιών τις φλόγες σε ψηλάφησαν
Δάχτυλα βάρβαρα κι ανάξια μάτια.
Κι όταν θαλασσόδρομη πάλι κίνησες
Για της ατελείωτης σκλαβιάς τις ώρες,
Μια σκλάβα άλλη θυμήθηκαν και σ' έκλαψαν
Του Ερεχθείου οι μαρμάρινες Κόρες.
Ψεύτικη λευτεριά στα ξένα απόχτησες
Τα θεία σου κάλλη δείχνοντας για λύτρα
Και, στερημένη εσύ τ' Ωραίο, γίνηκες
Μεσ' στ' άσκημα του Ωραίου η διαλαλήτρα.
Τι τάχα κι αν σε θρόνιασαν βασίλισσα
Σε μουχλιασμένο στεριανό παλάτι;
Το μάρμαρο σου ανήλιαγο κι αδρόσιστο,
Του Αιγαίου ποθεί το κρυσταλλένιο αλάτι.
Ω! να πατούσες πάλι της πατρίδος σου,
Τα κυματόδεντρα λευκά χαλίκια,
Κι ένα στεφάνι απ' ανθισμένες κάπαρες,
Κι ένα στρωσίδι από βρεγμένα φύκια!
Ω! κι από κάποιο θάμα τα δύο χέρια σου,
Πανώρια, ακέρια ν' άπλωνες πάλι
Τα χέρια σου, που σε ξένον τόπο αν σου' λειπαν
Δεν είχαν τι να σφίξουν στην αγκάλη.

Γεώργιος Δροσίνης 




Λένε ότι αυτό το ποίημα του Δροσίνη βρέθηκε κάτω από το άγαλμα της Αφροδίτης όταν μεταφέρθηκε από την μία αίθουσα σε κάποια άλλη του μουσείου του Λούβρου.





Το χρονικό της αρπαγής του αγάλματος της θεάς του κάλους, της ειρήνης, της αγάπης και της ομορφιάς...


Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

ΥΠΕΡ ΚΥΠΡΙΔΟΣ...



«Παρὰ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνος ἵστατο τὸ τῆς Οὐρανίας Ἀφροδίτης, τῆς ἡδυπαθεστάτης καὶ ποθεινοτάτης τῶν θεαινῶν. Οἱ βόστρυχοι τῆς κόμης κῦμα χρυσοῦ ἀπέφθου, ἔστεφον τὴν ἀμβροσίαν κεφαλὴν καὶ τὸ ἀκτινοβόλον τῆς Θεᾶς μέτωπον. Τὸ βλέμμα αὐτῆς, μελιχρὸν καὶ πλῆρες γοητείας, διένεμεν ἔρωτας καὶ ἡδονὰς γλυκείας εἰς τοὺς πιστοὺς αὐτῆς λατρευτάς… 

Πάντες οἱ Θεοὶ ἐσυκοφαντήθησαν, ἀλλ᾽ οὐχὶ ὅσον αὐτή. Πάντων τῶν αἰώνων οἱ ὑποκριταὶ καὶ οἱ ταρτοῦφοι, ὑπὲρ πάσας τὰς Θεὰς τὴν Κύπριδα ἐσυκοφάντησαν.

Δὲν ὑπῆρξε βωμολοχία καὶ ψεῦδος, ὅπερ νὰ μὴ ἐξετόξευσαν κατὰ τῆς ἁπλουστάτης ταύτης καὶ ἀθῳοτάτης θεότητος, ἥτις ἐπλάσθη κατὰ φύσιν, ὡς ἔπρεπε νὰ πλασθῇ, καὶ οὐδὲν ἔγκλημα εἶχε.

Δὲν ὑπῆρξεν ἰλὺς καὶ βόρβορος, δι᾽ οὗ δὲν ἔχραναν τὸ πρόσωπον τῆς Θεᾶς ταύτης οἱ ζοφεροὶ τοῦ μεσαίωνος τρωγλοδύται, δὲν ὑπῆρξε ράκος δι᾽ οὗ δὲν ἐζήτησαν νὰ καλύψωσι τὴν γυμνότητα τῆς περικαλλοῦς ταύτης μορφῆς οἱ σεμνότυφοι ἐκεῖνοι σχολαστικοί!

Καὶ ἐν τῷ κρυπτῷ μὲν ἔθυον εἰς αὐτὴν καὶ εἰς τὸν Διόνυσον καὶ εἰς τὴν ἀγέλην αὐτοῦ, ἐν τῷ φανερῷ δὲ ὕβριζον καὶ διέσυρον. 

Παρηγορήθητι, ἀτυχὴς Θεά, μέχρις οὗ ἔλθῃ ἡμέρα καθ᾽ ἣν πάντες οἱ λατρευταί σου ἀναφανδὸν εἰς σὲ θὰ θύωσι, καὶ οὐδεὶς θὰ τολμᾷ πλέον νὰ σὲ συκοφαντήσῃ…» 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, Η ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΑ 
 (Ἱστορικὸ Μυθιστόρημα περὶ τοῦ Γεωργίου Γεμιστοῦ - Πλήθωνος)


Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Η Αλχημεία της ψυχής

Ο Έρωτας η Ψυχή και η Αφροδίτη (Η Αλχημεία της ψυχής)

Στα Ορφικά Μυστήρια ο Υπερουράνιος Έρωτας γεννιέται μέσα από το Κοσμικό Αβγό, επιδρά επάνω στην άμορφη συμπαντική κατάσταση, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία των αιθέριων μορφών. Εγκαθίσταται στο κέντρο της μορφής δημιουργώντας τον πυρήνα της, ωθώντας την σε μία περιστροφική κίνηση η οποία διαθέτει έναν παλμό που συν-πορεύεται με τον παλμό του Κοσμικού Σύμπαντος.  

Είναι αυτός ο Έρωτας – Πνεύμα ,  που εμφυσά την Ψυχή  στην μορφή. Είναι το αρχέτυπο Ζην, ο Ζευς, η Ζήνα. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο της  δημιουργίας που είναι και θηλυκό  και  αρσενικό. Είναι η Ψυχή – Πνεύμα ενοποιημένη.

Καθώς η αιθέρια κυκλική Ψυχή – Πνεύμα, ξεκινά το ταξίδι της στον χώρο κάποια κοσμική στιγμή συναντά μία υπέρλαμπρη – φωτεινή κατάσταση που την ελκύει. Είναι ο αρχέτυπος ήλιος, μία φωτεινή – αιθέρια κρύα μάζα, υπέρλαμπρη.

Η Ψυχή – Πνεύμα καμωμένη από τα αρχέτυπα στοιχεία του Φωτός και της Αγάπης του Υπερουράνιου Έρωτα - Πνεύμα έλκεται από κάθε τι το φωτεινό. Έλκεται από τον αρχέτυπο Πνευματικό Ήλιο και σμίγει μαζί του.  Εκεί συναντά την Ουράνια Αφροδίτη και αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν.

Η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο  ισορροπιστή Άρη και γεννιέται ο Ουράνιος Έρως - Πνεύμα.Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, σμίγει με την περιστρεφόμενη Ψυχή – Πνεύμα και αναπαράγει σε αυτήν τον Κοσμικό Νου.  Η Ψυχή – Πνεύμα μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος. Αποκτά κοσμική συνειδητότητα.

Η Ψυχή – Πνεύμα που μέχρι τώρα ήταν Ένα, και θηλυκό και αρσενικό, όταν μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος διχοτομεί το αρσενικό και το θηλυκό. Αποκτά διπλή φύση που όμως το ουράνιο αρχέτυπο του Άρη ισορροπεί και ενοποιεί τις δύο φύσεις.
Η Ψυχή –Κόσμος αναπόφευκτα συνεχίζει το ταξίδι της προς χαμηλότερες διαστάσεις διότι η διχοτόμηση του Ένα σε Δύο, δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε ανώτερες διαστάσεις, όπου το Παν είναι Εν.

Τότε συναντά μία άλλη φωτεινή κατάσταση. Είναι ο θερμός Χθόνιος (υλικός) Ήλιος, μία προβολή του αρχέτυπου Ήλιου .

Εκεί η Ψυχή – Κόσμος συναντά  την πάνδημη – Χθόνια (Υλική) Αφροδίτη που σμίγει με τον Χθόνιο (Υλικό) Ήφαιστο και γεννιέται ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα.

Η Ψυχή – Κόσμος αναγνωρίζει στον πάνδημο Έρωτα - Πνεύμα στοιχεία του αρχέτυπου της δημιουργίας της και σμίγει μαζί του. Ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα παρασύρει την Ψυχή – Κόσμο στην εμπειρία της ύλης και την μεταμορφώνει σε Ψυχή – Περσεφόνη κόρη της Μητέρας – Γης Δήμητρας, προσδίδοντας την ιδιότητα του «Νου της ενσαρκωμένης οντότητας». 

Η Ψυχή – Περσεφόνη για να μπορέσει να βιώσει την εμπειρία της ύλης χρειάζεται ένα όχημα συμπαγούς ύλης. Ένα φυσικό – υλικό σώμα. Ελπίζει ότι έτσι θα ανακαλύψει την Χρυσή Γέφυρα που θα την οδηγήσει στην επανένωσή της με το αρχέτυπό της ως Ψυχή – Κόσμος και μετέπειτα ως Ψυχή – Πνεύμα.

Εμπλέκεται στις ενσαρκώσεις ανεβοκατεβαίνοντας στα υλικά – αιθερικά πεδία αναζητώντας την Μνημοσύνη.


Τότε η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο Μεταμορφωτικό Ερμή και γεννιέται στην Μητέρα – Γη,  ο αρσενικός Ερμαφρόδιτος. Ο Ερμαφρόδιτος βιώνει την εμπειρία της ύλης ώσπου κάποια στιγμή φθάνει σε μία λίμνη. Εκεί συναντά την αιθερική νύμφη Σαλμακίδα.
Ο Ουράνιος Έρωτας – Πνεύμα , γιος της Ουράνιας Αφροδίτης και του Ουράνιου Ισορροπιστή Άρη, εμφανίζεται, και τα βέλη του πετυχαίνουν την νύμφη η οποία ερωτεύεται τον Ερμαφρόδιτο με όλη της την ψυχή.

Ο Ερμαφρόδιτος αντιστέκεται καθώς στην αναζήτησή του ακολουθεί τον Πάνδημο Χθόνιο Έρωτα - Πνεύμα. Όμως η αιθερική νύμφη επιμένει και ζητά από τον Δία να σμίξει με τον αγαπημένο της. Ο Δίας, ο εκπρόσωπος της πεμπτουσίας του αιθέρα, επεμβαίνει και σμίγει την νύμφη με τον Ερμαφρόδιτο μέσα στο νερό της λίμνης, αιώνια.

Το Δυο γίνεται πάλι Ένα και περνά στην αιωνιότητα. Το Ένα εγκαταλείπει το βαρύ φορτίο της ύλης και δρασκελίζοντας την Χρυσή Γέφυρα ξεκινά το ταξίδι του για την επανένωση με τα αρχέτυπά του.

Ο Υπερουράνιος Έρωτας - Πνεύμα είναι το πρωταρχικό στοιχείο της δημιουργίας των κόσμων και των μορφών. Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, γιος της Αφροδίτης και του Άρη, γεννιέται μέσα από το Κάλλος της θεϊκής Δημιουργίας, ενώ ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα (όρος που αναφέρεται στον Παυσανία), γεννιέται από την Χθόνια  Αφροδίτη και τον Χθόνιο Ήφαιστο, για να σηματοδοτήσει το Κάλλος της υλικής Φύσης.

Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα εκπροσωπεί το Κάλλος της Ψυχής που βρίσκεται υπεράνω των θεσμών και των νόμων, καθώς συμπεριλαμβάνει την αρχέγονη ουσία της Δημιουργίας που είναι η αιώνια ομορφιά αναλλοίωτη μέσα στον άχρονο χρόνο, που ούτε αυξάνεται, ούτε μειώνεται, διότι ισορροπεί.

Ο Πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα είναι εκείνος που εμπλέκει την ψυχή στην ομορφιά της ύλης και στην υλική δημιουργία. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει το συμπαγές όχημα της ψυχής, το υλικό σώμα με την κάθε ιδιαίτερή του μορφή. Παρουσιάζεται το φαινόμενο της αύξησης και της μείωσης διότι η ισορροπία στο υλικό πεδίο είναι εύθραυστη καθώς ο χρόνος γίνεται γραμμικός.

Εκείνο που αναζητά η Ψυχή – Περσεφόνη είναι η επανένωση με τα αρχέτυπά της (Ψυχή – Κόσμος και Ψυχή – Πνεύμα). Το στοιχείο του αρχέτυπου Ουράνιου Έρωτα – Πνεύμα  που προσδιορίζει την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή – Κόσμος είναι η κινητήρια δύναμη που θα την οδηγήσει εκτός των πεδίων της ύλης.

Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό η ενσαρκωμένη οντότητα οφείλει να επανενωθεί με τα 12 αρχέτυπα της ψυχής της που συμβολίζονται μέσα από τους 12 θεϊκούς ρόλους, στο Ελληνικό Πάνθεο και εκδηλώνονται στον υλικό κόσμο των ανθρώπων, μόνο και μόνο για να αφυπνίσουν την νοητική χθόνια συνειδητότητα σε κοσμική συνειδητότητα.
Δηλαδή την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή Κόσμο.

Όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τα 12 θεϊκά αρχέτυπά του, τότε επιδρά ο 13ος ρόλος του Ζην – Ζευ, εμφυσώντας το Δημιουργικό στοιχείο του Υπερουράνιου Έρωτα  διαμέσου της πεμπτουσίας του Αιθέρα, μεταμορφώνοντας και ενοποιώντας το Δύο σε Ένα.

Η Ψυχή – Περσεφόνη ακολουθεί μία  διαδικασία για να μεταμορφωθεί σε Ψυχή – Κόσμος.

Αλιεύθηκε εδώ


Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Η ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Τhe birth of  Venus  - Cabanel (1863)


Η Θεά του Κάλλους είναι μία από τας πλέον ζωηράς αλ­ληγορικάς παραστάσεις της Ελληνικής Θρησκείας. Αναφέρεται εις γεγονότα της δημιουργίας των μορφών της Φύσεως, της αν­θρωπίνης υπάρξεως και εις τας λειτουργίας του δρώντος υπε­ράνω ημών πνεύματος. Ότι αναφέρεται εις τους νόμους τούτους της Φύσεως θα διακρίνωμεν ευθύς ως εξετάσωμεν την γενεο­λογίαν της.

Η Αφροδίτη, κατά τας παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων ήτο θυγάτηρ του Ουρανού και της Θαλάσσης, του Ουρανού και της Ημέρας, του Κρόνου και της Ευρυνόμης, του Διός και της Διώνης. Επίσης ελέγετο, ότι προήλθεν εξ ωού περιστεράς, πε­σόντος εξ ουρανού εις την Γην. Κατά την πρώτην εκδοχήν εγεν­νήθη εκ του αφρού της θαλάσσης, όταν ερρίφθησαν εντός αυ­τής τα αποκοπέντα υπό της φοβεράς Άρπηος του Κρόνου μό­ρια της ανδρότητος του Ουρανού. Ευθύς μετά την γέννησίν της πλέουσα επί των κυμάτων εντός οστράκου, έφθασε το πρώτον εις Κύθηρα και έπειτα εις Κύπρον, όπου περιεποιούντο αυτήν ως τροφοί αι Ώραι.

Κατά τους αρχαίους μύστας τα αποκοπέντα μόρια της αν­δρότητος του Ουρανού συμβολίζουν σπερματικόν τύπον, ο οποίος μεταφερόμενος διά της ουσίας του αιθέρος εις την θά­λασσαν, αποκτά εκεί μορφήν. Ο Κρόνος εικονίζει τον Χρόνον και η Άρπη τα διά του Χρόνου εμφανιζόμενα σπέρματα του Ου­ρανού. Επίστευον, δηλαδή, ότι αι δυναμικαί ιδιότητες, αι προκα­λούσαι τηv σύστασιν των μορφών προέρχονται εκ των επιδρά­σεων του Ουρανού προς την Γην, και ότι αι επιδράσεις αύται δίδουν προς την ουσίαν της Γης, με την βοήθειαν του φωτός της ημέρας, τον τόνον να ενεργή κατά τρόπον .συντελούντα εις την διάπλασίν της και εις την κατά μέρος οργάνωσίν της εις μορφάς.

Η δημιουργική αύτη εργασία, κατά τους αρχαίους μύστας, εγένετο τη βοηθεία της ουσίας του αιθέρος. Πως όμως δεν γνωρίζομεν σήμερον. Ίσως τα κατερχόμενα εξ ουρανού προς την Γην κύματα του αιθέρος μίγνυνται με τα μη συναποτελέσα­ντα ακόμη μορφάς υλικά άτομα. Εκ της μίξεως δε επέρχεται η συνεργασία των, ή αν τούτο δεν γίνεται, τα εξ Ουρανού κύματα επιδρούν κατά τοιούτον τρόπον επί του υπάρχοντος μεταξύ των υλικών ατόμων αιθέρος ώστε να τον εξαναγκάζουν εις ωρισμέ­νας ενεργείας, συντρεχούσας την συγκρότησιν των μορφών. Τα εξ ουρανού προερχόμενα κύματα είναι διαφόρου εντάσεως. Είναι ανάλογα προς την θέσιν και την κίνησιν των διαφόρων σωμάτων του πλανητικού μας συστήματος, τα οποία κινούνται συνεχώς. Επί πλέον ο αιθήρ ο οποίος συνδέει τα άτομα της ύλης, δεν ενεργεί εις εκάστη μορφήν με την ιδίαν έντασιν και τον ίδιον τρόπον. Διά τον λόγον αυτόν χωρίζεται και διακρίνεται η ειδικότης των μορφών, ο ατομικός των τύπος, ο διαιωνιζόμενος και εξελισσόμενος εις την Φύσιν. Τον ατομικόν τούτον μορφικόν τύπον συμβολίζει η Θεά του Κάλλους. Ο συμβολιζόμενος υπό της Θεάς Αφροδίτης τύπος των μορφών είναι εκείνο το οποίον διακρίνομεν εις τους διαιωνιστι­κούς πυρήνες και ειδικότερον εκείνο το οποίον συνδέει τα υλικά στοιχεία, τα αποτελούντα αυτάς. Δεν είναι όμως το πρωταρχι­κόν πυρ, το αλληγορούμενον υπό του Θεού Διός, αλλά μία από τας θαυμασιωτέρας εμφανίσεις του.

Ετέρα εμφάνισις του πρωταρχικού πυρός είναι η μετά των υλικών στοιχείων επαφή του, εκ της οποίας έρχεται εις το Είναι του το υλικόν πυρ, το αλληγορούμενον υπό του Θεού Ηφαί­στου, συζύγου της Θεάς του Κάλλους.

Κατά τας δοξασίας των αρχαίων μυστών, όλαι αι αλλοιώ­σεις των μορφικών πλασμάτων και οι μετασχηματισμοί των στοιχείων τα οποία αποτελούν αυτά, οφείλονται κυρίως εις τας δύο διαφορετικάς από απόψεως ενεργείας, εμφανίσεις του πρωταρχικού πυρός, τας αλληγορουμένας υπό των Θεών Ηφαίστου και Αφροδίτης. Τούτο δε καταφαίνεται εάν προσέξω­μεν τας αλληγορίας των Θεών Διός, Ήρας, Ηφαίστου, Άρεως, Αφροδίτης και των τέκνων της, Έρωτος και Αρμονίας.

Η συνεργασία του Θεού Διός, πρωταρχικού πυρός, και της Θεάς Ήρας, υλικής ουσίας, έχει ως αποτέλεσμα τα υλικόν πυρ, τον Θεόν Ήφαιστον και την παραγομένην κίνησιν, τον Θεόν Άρην. Ακολούθως η συνεργασία της κινήσεως, του Θεού Άρεως, και του τύπου των μορφών, της Θεάς ‘Αφροδίτης, δη­μιουργεί τα τέκνα των Έρωτα και Αρμονίαν. Τα δύο αυτά τέκνα των Θεών έρχονται εις το Είναι των εκ της αδιαχωρίστου πλέον ενώσεως της κινήσεως και του μορφικού τύπου, ή καλλίτερον, εκ της ενεργείας του τύπου των μορφών και της κινήσεως των υλικών στοιχείων, των συντρεχόντων εις την δημιουργίαν της υλικής μορφής.  Δια την επίτευξιν των μεγάλων τούτων αποτελεσμάτων της Θεάς Αφροδίτης και του Θεού Άρεως τα μέγισται υποβοηθεί ο Θεός Ήφαιστος δια της ισχύος του. Περιβάλλει αμφοτέρους τους Θεούς με το χρυσούν του δίκτυον το οποίον αλληγορεί, ότι μετά την εκδήλωσιν του υλικού πυρός ουδέποτε θα επέλθει χωρισμός μεταξύ του τύπου των μορφών και της κινήσεως των υλικών στοιχείων. Αντιθέτως τα δύο ταύτα αμοιβαίως θα εξελίσ­σωνται εις Θειοτέρας ενεργείας και θα δημιουργούν τελειοτέ­ρους κόσμους.

Τα ανωτέρω εικάζομεν και εκ σωζομένου αποσπάσματος ύμνου των Ορφικών προς την Θεάν του Κάλλους, ο οποίος λέ­γει: «πάντα γαρ εκθέσεν έστιν, υποζεύξατο δε κόσμον και κρα­τείς τρισσών Μοιρών γέννος δε πάντα, όσα τ’ εν Ουρανώ έστι και εν γαίη πολυκάρπω εν πόντω τε βυθώ τε, σεμνή βάκχοιο πάρεδρε».[1]

Και ο Αισχύλος εις τας «Δαναΐδας» του λέγει περί της Θεάς του Κάλλους τα εξής: «Ερά μεν αγνός ουρανός τρώσαι χθόνα. Ερως δε γαίαν λαμβάνειν γάμου τυχείν, όμβρος, δ’ απ’ ευναέντος ουρανού πεσών, έκυσε γαίαν, η δε τίκτεται βροτοίς, μήλων τε βοσκός και βίον Δημήτριον.[2]

Η Θεά του Κάλλους, κατ’ άλλην παράδοσιν, προήλθεν εξ ωού περιστεράς, πεσόντος εξ ουρανού εις την Γην. Κατά τους αρχαίους μύστας το ωόν της περιστεράς συμ­βολίζει ακτίνα αγνού φωτός η οποία εισχωρήσασα εις την λει­τουργίαν της ψυχής των όντων και συνδυασθείσα με τας ιδικάς της δυνάμεις, επέτυχε την δημιουργίαν του τύπου του ανθρωπί­νου οργανισμού. Διά της ακτίνος του φωτός τούτου η ψυχή κα­τώρθωσε vα φέρη περισσότερον προς τον οργανιομόν τας δυ­νάμεις της, αι οποίαι διεμόρφωοαν τα κέντρα της νοήσεως, τα συντελέσαντα εις την διάπλασιν των αισθήσεων. Τώρα ποία είναι τα κύματα του ουρανίου φωτός, τα οποία έφερον το δώρον τούτο προς την ψυχήν της Γης, δια να δυνηθή να εμφανίση εαυτήν εις την εις την ανθρωπίνην μορφήν, και να εξωτερικεύση τας θαυμασίας ιδιότητας του πλέον διανοουμένου όντος της Φύσεως; Τούτο δεν το γνωρίζω. Εάν όμως συνδυά­σωμεν τα νοήματα της ερμηνευθείσης εν αρχή γενεαλογίας, με τα νοήματα της παρούσης, ακοπώτερον θα κατανοήσωμεν την έννοιαν, την οποίαν έχουν επί της ανθρωπίνης υπάρξεως οι Θεοί Άρης και Ήφαιστος, ως και την έννοιαν της συνεργασίας των μετά της Θεάς του Κάλλους. Η τοιαύτη δε κατανόησις θα μας προαγάγη προς σαφή διάγνωσιν του ρόλου, τον οποίον υποδύονται επί της ανθρωπίνης μορφής τα τέκνα της Θεάς του Κάλλους και του Θεού Άρεως, ο Έρως και η Αρμονία.

Η Αφροδίτη, κατά την Ελληνικήν παράδοσιν, είναι και θυ­γάτηρ του Θεού Διός και της Νύμφης Διώνης. Η αλληγορία της παραδόσεως ταύτης αναφέρεται εις τον πνευματικόν κόσμον, διότι περιγράφει, την Φύσιν των Θεών και τας σχέσεις των προς τας νύμφας, ψυχάς της Γης. Προ παντός εικονίζει τα έργον του μεταμορφουμένου Θεού του Ολύμπου Διός, το αναφερόμενον εις τας προσπαθείας του, όπως δώση προς την ψυχήν της Γης το φώς δια να ελευθερωθή εκ του σκό­τους του Άδου. Τούτο προσεπάθουν να κατανοήσουν καλώς οι Έλληνες μύσται. Διότι άνευ της γνώσεως των υπό της γενεαλογίας ταύ­της εικονιζομένων καθίστατο αδύνατος η κατανόησις της τύχης της ανθρωπίνης ψυχής πέραν του ανθρωπίνου κόσμου. Αλλ’ ίνα η κατανόησίς των συντελεσθή πλήρως έδει οι μύσται να μά­θουν πρότερον σαφώς την όλην λειτουργίαν της ανθρωπίνης ψυχής επί του ανθρωπίνου οργανισμού, και να διακρίνουν τας τάσεις και προσπαθείας της, όπως ελευθερωθή του ανθρωπί­νου περιβάλλοντος.

Την πραγματικήν σημασίαν των εικονιζομένην υπό της Θεάς του Κάλλους εν τη γενεαλογία ταύτη μαντεύομεν μόνον. Διότι διά να κατανοήση τις την έννοιάν των, θα απητείτο μακρά και εμπεριστατωμένη μύησις την οποίαν θα έπρεπε να καθοδη­γούν πεφωτισμένοι Ιεροφάνται των αληθειών της Φύσεως.

Το τέκνον του Θεού Διός και της νύμφης Διώνης είναι προωρισμένον να κατανοηθή μόνον υπό των ανθρώπων εκεί­νων, οι οποίοι προσήγγισαν και διέγνωσαν τας λειτουργίας της πνευματικής Φύσεως και τας σχέσεις της προς τον διέποντα τους κόσμους Θεόν. Γνωρίζομεν όμως όλοι μας, ότι η Θεά του Κάλλους είναι η πρόγονος του Θεού Διονύσου, είναι η μήτηρ της Νύμφης Αρμονίας, συζύγου του βασιλέως Κάδμου του εικο­νίζοντος εν τη Ελληνική παραδόσει το Φως του Ηλίου, συνεπεία του οποίου ενεργεί ο νοητικός ανθρώπινος κόσμος και ευρίσκει η ψυχή του φυσικού κόσμου την οδόν των ατελευτήτων μετα­μορφώσεών της.

Η Θεά Αφροδίτη ηνωμένη μετά του Άρεως, και περιβε­βλημένη μετ’ αυτού υπό του χρυσού δικτύου του Θεού Ήφαί­στου, ου μόνον φανερώνει την δημιουργίαν της πνευματικής ατομικότητος, αλλά και την εσαεί αναλλοίωτον διατήρησίν της εις τον άπειρον κόσμον εικονίζει το θεμέλιον επί του οποίου στηρίζονται αι μεταμορφώσεις του πνεύματος εις τον άπειρον χρόνον, δυνάμει των οποίων και η νόησις και η συναισθηματι­κότης του εντείνονται. Το τέκνον της Θεάς Αφροδίτης και του Θεού Άρεως, ο Έρως, ο επί του πνευματικού επιπέδου ενεργών, αποτελεί την θαυμαοιωτέραν εικόνα του ανελισσομένου νοητικού κόσμου, του καθισταμένου ολονέν Θειοτέρου, αλλά και το εξασφαλiζον μέσον της άνευ τέρματος προόδου του πνεύματος της Φύσεως.

Η Θεά Αφροδίτη απέκτησε και άλλο περίλαμπρον τέκνον μετά του Θεού του πνεύματος Ερμού, τον Ερμαφρόδιτον. Η έννοια του Ερμαφροδίτου βεβαίως δεν είναι εκείνη, την οποίαν διακρίνομεν εις τας ανωμάλους ενεργείας της ζωϊκής Φύσεως, αλλ’ άλλη, αναφερομένη εις τας εκδηλώσεις του προαχθέντος ανθρωπίνου πνεύματος. Η συγκέντρωσις των ιδιοτήτων του άρρενος και του θήλεος εις μίαν ανθρωπίνην ή πνευματικήν προσωπικότητα, είναι ίσως η απαρχή της αποθεώσεως.

Ανέφερα τα περί της Θεάς του Κάλλους με την πεποίθη­σιν, ότι υπάρχουν αλήθειαι, τας οποίας πρέπει οι ελευθέρως σκεπτόμενοι να ερευνήσουν. Η δε τοιαύτη έρευνα, έχω την βε­βαιότητα, ότι θα αποδώση μέγιστα ωφελήματα, ου μόνον θα μας δημιουργήση την σκέψιν ν’ απονείμωμεν την προσήκουσαν ευλάβειαν προς τους γίγαντας του αρχαίου Ελληνικού πνεύμα­τος, οι οποίοι έφεραν τόσον επιτυχώς Θείας γνώσεις περί Φύ­σεως και πνεύματος εις την επιφάνειαν της ανθρωπίνης σκέ­ψεως, αλλά και θα μας ωθήση να χωρήσωμεν εις το επίπεδον της διανοήσεως των προγόνων μας.

Τα μεγαλουργήματα του ανθρωπίνου πνεύματος δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους, διότι αυτά και μόνα εξα­σφαλίζουν την πρόοδον του πνεύματος ημών και μας ωθούν εις την οδόν της γαλήνης και της ευδαιμονίας.

Δημοσιεύθηκε εις το περιοδικό «Πυθαγόρας» το 1930


[1] «Διότι όλα από σε προέρχονται, όλον δε τον κόσμον υπήγαγες υπό τον ζυγόν σου και είσαι κυρίαρχος των τριών Μοιρών, εγέννας δε όλα, και όσα είναι εις τον ουρανόν και εις την πολύκαρπον Γην, και εις την θάλασσαν και εις τον βυθόν, σεμνή πάρεδρε του Βάκχου».

[2] «Επιθυμεί μεν ο αγνός (καθαρός) αιθήρ να γονιμοποιήση την Γην, επιθυμία δε την Γην καταλαμβάνει να τύχη του γάμου. Όμβρος δε από του ερώντος Ουρανού πεσών κατέστησε την Γην καρποφόρον. Αύτη δε γεννά εις τους θνητούς βοσκάς προβάτων και βίον της Δήμητρος (σιτηρά)».


Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Άρης και Αφροδίτη




.

Mars and  Venus by Johan Tobias Sergel, National Museum, Stockholm

Διακινών το άρρεν διά του Αέρος (Αήρ = ήρα =Άρης) την ενέργειαν του Πυρός, στοιχεία της φύσεως του Άρεως, το Πύρ εξατμίζει τα συγκινησιακά ύδατα του θήλεος, εντός των οποίων κυοφορούνται αι μορφαί (στοιχείον Γής) υπό της Αφροδίτης και μετουσιώνει τον συναισθηματικόν των φορέα (Ύδωρ) εις πύρινον ενθουσιασμόν. 
 Αυτός είναι ο αιώνιος Έρως του Άρεως διά την Αφροδίτην.
 Η επαναληπτική πορεία της ψυχής (Αφροδίτης) διά μέσου των στοιχείων, κάποτε θά την οδηγήση εις την "εντελέχειάν" της.  Αλτάνη

Στο γλυπτό του Tobias απεικονίζεται η υπερίσχυση της φύσεως του Άρεως πάνω στην φύση της Αφροδίτης


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΑΦΡΟΔΙΤΩΝΗ = ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ


Σημερινή ονομασία Ημέρας:
Ελλην. ΠAPAΣKΕΥH
Αγγλ. FRI-DAY
Γερμ. FREI-TAG
Γαλλ. VENDRE-DI
Ισπαν. VIERNES
Αποκατάσταση της αρχαίας Ονομασίας:AΦPΟΔITΩNH
Πλανήτης: ΦΩΣΦΟΡΟΣ Ή AΦPΟΔITH
Εποπτεύων Θεός: AΦPΟΔITH
Φωνήεν: Υ - Ύψιλον


Nόμος της Απελευθέρωσης

Το άγνωστο είναι το άπειρο πεδίο όλων των δυνατοτήτων... γι΄ αυτό και μας φοβίζει. Ο κόσμος πού “γνωρίζουμε” είναι η φυλακή των συνηθειών που μας επεβλήθησαν ή που “μοιραία” αποδεχτήκαμε... Η Συνήθεια είναι παγιωμένη ροή ενέργειας. Ας θυμόμαστε διαρκώς το σωκρατικό “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, ως την καλύτερη προπαρασκευή για την είσοδό μας στον κόσμο του Αγνώστου... Για να μπούμε στον χορό, απλά μπαίνουμε...όταν είμαστε έτοιμοι και δεν μας νοιάζει για το τί θα πουν οι “θεατές” και πώς θα μας κρίνουν... Αφηνόμαστε στην σπειροειδή ροή της ενέργειας και δεν ψάχνουμε για ασφάλεια...


Προτροπές: Αποτίναξε τις δεσμεύσεις. Mην αναζητάς την ασφάλεια. Αναζήτησε το άγνωστο.
Προτεινόμενη ανάγνωση: Ορφικός Ύμνος Αφροδίτης.


ΠΥΡίΣΠΟΡΟΣ

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Αφροδίτη και Άρης, οι Αιώνιοι εραστές


Venus and Mars by Antonio Canova
 

Όχι, οι Έλληνες Θεοί ουδέποτε εγκατέλειψαν τας ψυχάς μας.
Η Θεία Λειτουργία του Έρωτος μάς συνδέει μετ' αυτών.
Ήλθεν η ώρα νά αναγνωρίσωμε διά του Έρωτος
τήν Θείαν των Ύπαρξιν εντός μας!...

ΑΙΩΝΙΟΣ Ο ΕΡΩΣ ΑΡΕΩΣ/ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ Ε   Ρ   Ω   Σ  
Α  +  Ρ   Ε   Ω   Σ
πρός
Α Φ Ρ Ο Δ Ι Τ Η Ν 
Α   Ρ     Η   Ν
Σημαντικόν παράδειγμα κυκλικής περιφοράς ή κυκλικής εναλλαγής των στοιχείων προσφέρουν η Αφροδίτη και ο Άρης.  
Ο Έρως των θά είναι παράφορος και παράνομος εις την αιωνιότητα, διότι ανανεώνεται από την εναρμόνισιν των τεσσάρων στοιχείων, πού εκπροσωπούν οι δύο Θεοί. 

Ο μέν Άρης, το άρρεν μέρος της ανθρωπότητος, είναι εκπρόσωπος του Αέρος και του Πυρός,
 η δέ Αφροδίτη, το θήλυ, του Ύδατος και της Γής.

Η πρώτη Αφροδίτη των Ορφικών Ύμνων είναι η αρχαιοτάτη ουρανία Θεά, κόρη του Ουρανού, κυοφορηθείσα υπό του Πόντου και είναι η, εντός του ύδατος, αιωνίως κυοφορούσα και διατρέφουσα τα όντα. Εν συνεχεία η Θεά μορφοποιεί τα όντα,δίδουσα εις αυτά τον σωματικόν των φορέα, το στοιχείον της Γής διά της δ ι α τ ρ ο φ ή ς. 
Α   Φ   Ρ   Ο   Δ   Ι   Τ   Η
Δ   Ι   Α   Τ   Ρ   Ο   Φ   Η
Αφροδίτη σημαίνει επίσης αφρός και δαίτη = τροφή. Ο Άρης διά του Α έ ρ ο ς (Άρης/Αήρ/ήρα, μητέρα Άρεως) διακινεί δίδων ζωήν και πυρακτώνει τας ψυχάς διά του π υ ρ ό ς. 

Η δευτέρα Αφροδίτη είναι κόρη Διός και Διώνης
Άρης και δευτέρα Αφροδίτη είναι οι αιώνιοι ερασταί του Δωδεκαθέου και εις τον Ζωδιακόν Κύκλον κατέχουν θέσεις πολικότητος, δηλαδή ευρίσκονται εις αιωνίαν αντίθεσιν. 
Η μέν Αφροδίτη κυοφορεί και μορφοποιεί (Ύδωρ και Γή),  
ο δέ ο Άρης διακινεί και πυρακτώνει/ζωογονεί (Αήρ και Πύρ). 

Ο Άρης ανυψώνει την ψυχήν εις τον αέρα διά του έρωτός του προς την Αφροδίτην (Γή και Ύδωρ), προκειμένου νά εξατμισθούν τα συναισθηματικά της ύδατα και η ψυχή νά καταστή "αύη ψυχή" * ( * Ηράκλ. απ. 118) ελαφροτάτη, ταχυτάτη, θερμοτάτη, ξηροτάτη και φωτογενής διά νά μετάσχη της αντικειμενικής, φωτογενούς πραγματικότητος των θείων πεδίων. 

Διακινών το άρρεν διά του Αέρος (Αήρ = ήρα =Άρης) την ενέργειαν του Πυρός,στοιχεία της φύσεως του Άρεως, το Πύρ εξατμίζει τα συγκινησιακά ύδατα του θήλεος, εντός των οποίων κυοφορούνται αι μορφαί (στοιχείον Γής) υπό της Αφροδίτης και μετουσιώνει τον συναισθηματικόν των φορέα (Ύδωρ) εις πύρινον ενθουσιασμόν. 
 Αυτός είναι ο αιώνιος Έρως του Άρεως διά την Αφροδίτην.
 Η επαναληπτική πορεία της ψυχής (Αφροδίτης) διά μέσου των στοιχείων, κάποτε θά την οδηγήση εις την "εντελέχειάν" της. 
Τό Ύδωρ εις την συμβολικήν του Ορφισμού είναι το στοιχείον, πού επαναφέρει τας ψυχάς εις την ενσάρκωσιν, διότι αι ψυχαί πρίν ενσαρκωθούν πίνουν ακάθεκτοι από την πηγήν της Λήθης. 

Η πηγή αύτη αλληγορεί την αδυναμίαν των ψυχών νά κρατήσουν αποτυπωμένας τας εντυπώσεις των προτέρων βίων διά νά μήν επαναλάβουν τα ίδια λάθη * ( * Πολιτεία 621Β, "....τόν δέ αεί πιόντα πάντων επιλανθάνεσθαι".) 
Ο συναισθηματικός των φορεύς, άλογος και παρορμητικός, είναι ισχυρότατος και τοεπιθυμητικόν μέρος της ψυχής απαιτεί συνεχώς νέας ενσαρκώσεις. 
Η ψυχή, λόγω της επιθυμίας της νά μετέχη του ενσάρκου της φορέως, πίνει το νερό της λήθης διά νά παραμένη πάντοτε υγρά * ( * Ηράκλ. απ. 12, 36, 77, 117 και 8ον κεφάλαιον του παρόντος βιβλίου).

Mars and Venus-Pompeii.
Η μορφοποίησις (στοιχείον Γής) είναι έργον Αφροδίτης. 
Αι αλλεπάλληλοι ενσαρκώσεις, είναι η αέναος επαφή της Αφροδίτης (μορφής) μέ σκοπόν την συνεύρεσιν διά του έρωτος του πολικού της αντιθέτου στοιχείου, πού διά του πυρός εκπροσωπεί ο φλογερός εραστής της. 
Αυτός θά εξατμίση τα συναισθηματικά Ύδατα και θά επιστρέψη την ψυχήν εις την Ουρανίαν της κατοικίαν, εις την Ουρανίαν πλέον Αφροδίτην.
 Έρως είναι ο αιώνιος εναρμόνιος δεσμός των αντιθέσεων, πάντοτε νέος και τέκνον των δύο εραστών εκ των οποίων γεννάται η Αρμονία. Διά των αντιθέσεων καταδεικνύεται η ανάγκη αρμονικής συνεργασίας των τεσσάρων στοιχείων."

ΑΛΤΑΝΗ

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Κυρά του Έρωτα...


Έρωτα... βαριά όταν αγγίζεις την καρδιά, λαβώνεις κάθε αρετή
Μα όταν ανάλαφρα περνάς πνοή ειρηνοφόρα, 
κανείς θεός, καμιά θεά δε φέρνει τέτοια δώρα.

Κυρά του έρωτά μου μη με σημαδεύεις, 
δώσε μου τη σύνεση θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή
δώσε μου δώρο λιγοστό, ό,τι ήρεμο κι ό,τι γνωστό
όχι όσον έρωτα ποθώ, μα όσον αντέχω".

"Δώσ' μου τη σύνεση θεά, 
όχι όσον έρωτα ποθώ...
μα όσον αντέχω".

* (Β' Στάσιμο της "Μήδειας" του Ευριπίδη)

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Έρως ανίκατε μάχαν

Αφροδίτη, Πάνας και Έρως
Τό περίφημον άγαλμα τής Αφροδίτης με τον Πάνα, τον όποιον απειλεί με τό σανδάλιόν της, τό όποιον κρατεί εις τό δεξιόν της χέρι, υπεράνω δέ αυτών χαριεντίζεται μικρός έρως.

Από τήν Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου


Εορταί προς τιμήν του Έρωτος, τα λεγόμενα «Έρωτίδια», εωρτάζοντο στην Αρχαία Ελλάδα (και κυρίως εις την Βοιωτίαν - ανά πέμπτον έτος) κατά τον μήνα Ελαφηβολιώνα, περίπου γύρω στις 10-15 Μαρτίου του σημερινού ημερολο­γίου.
Γι' αυτό είναι κάπως παράξενο που σήμερα, αντί να εορτάζωμε ΕΡΩΤΙΔΙΑ, οι ερωτευμένοι τίθενται υπό την προστασίαν του καθολικού Αγίου Βαλεντίνου.


Ή λέξις έρως ετυμολογικώς:
Παρατηρούμε ότι ή λέξις έρως αρχίζει από το ΕΡ τής ερωής. Ερωή σημαίνει ορμητική κίνησις. Πράγματι, ό Πλάτων εις τον διάλογον ΚΡΑΤΥΛΟΣ διευκρινίζει ότι ό έρως είναι μία εισροή έξωθεν, όχι οικεία εις αυτόν ό όποιος ευρίσκεται υπό τήν κατοχήν τού έρωτος.
«...έρως δέ, ότι έσρεί (=είσρέει) έξω­θεν και ουκ οικεία έστιν ή ροή αύτη τω έχοντι, αλλ' έπείσακτος δια των ομμά­των, δια ταύτα από του έσρείν, «έσρος" τό γε παλαιόν έκαλείτο, νυν δέ έρως κέκληται...».


Και τό Ετυμολογικόν τό Μέγα:
«ή παρά τό είρειν, τό δεσμείν, ό συνδέων ημάς πόθος... ή άπό του Αρης, άρως και έρως... ή παρά τό όρώ, τό βλέπω- ό διά τής οράσεως έσγινόμενος τοις ανθρώπεις πόθος...».
Γι' αυτό και ή Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ έχει γράψει:


«...Στην Γαλλία όλο και περισσότερο χρησιμοποιούν τήν ελληνική λέξη "έρως" αμετάφραστη, "Εros", διότι είναι αδύνατον νά μεταφραστούν μο­νολεκτικά όλα όσα αυτή σημαίνει...».


«Ερως» δεν σημαίνει μόνον αγάπη, επιθυμία, φιλότης, γενικώς τό «ό έρά τις». Ό έρως διά τους Ορφικούς και διά τον Ήσίοδον και διά τον Εμπεδοκλή είναι ή παγκόσμιος έλξις:
«Διά τούτον τον έρωτα πάντα ήρμοσται άλλήλοις, ώς έν έρωτι μένη κό­σμου στοιχεία θέοντα».

(Πρόκλος -Όρφ.) Δηλαδή, εξ αιτίας αυτού τού έρωτος τα πάντα έχουν συναρμοσθή μεταξύ τους, ώστε νά παραμένουν έν έρωτι όλα τά στοιχεία τού κόσμου, της δημιουργίας, τά όποια τρέχουν... 


Και ό Ησίοδος:
« Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ' αυτάρ έπειτα Γαία ευρύστερνος, πάντων έδος ασφαλές αίεί, ήδέ έρος, ός κάλλιστος έν άθανάτοισι θεοίσι...».


(Θεογ. 116) (=Βεβαίως, αληθώς, πρώτιστα υπήρξε το Χάος και ακολούθως έπειτα ή Γαία ή εύρύστερνος, έδρα ασφαλής τών πάντων, και ό έρως ό όποιος είναι ό κάλλιστος μεταξύ τών αθανάτων θεών...).

Ας διευκρινίσουμε και τήν διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και τήν αγάπη. Ή αγάπη (έκ τού άγαν+πάομαι=άποκτώ, κατέχω) σημαίνει ότι πολύ επιθυμώ νά κα­τέχω το αντικείμενον τού ενδιαφέροντος μου, καί, γιατί όχι, νά κατέχωμαι αντι­στοίχως από αυτό.
Σημειωτέον ότι ό διαχωρισμός εννοίας αυτών τών δύο λέξεων (φαινομενικά παρομοίων) ΑΓΑΠΗ καί ΕΡΩΣ, είναι προνόμιον της ελληνικής γλώσσης.


Άλλες σχετικές λέξεις:


Φιλότης. (εκ τού ρ. φιλέω-ώ).


Πόθος, πόθος κυριολεκτικώς είναι το νά επιθυμώ κάποιον ό όποιος είναι απών. Λέγεται καί ποθή.


Στοργή: έκ τού στέργω, όπερ εκ του στέγω=καλύπτω, προφυλάττω.


Άρπυς. έκ τού ρ. αρπάζω, επειδή ό έρως «αρπάζει» τάς φρένας.


Άρμα καί ορμή: έκ τού ρήματος αρμόζω- δηλαδή, συνταίριασμα.


Κλείνοντας αυτό τό μικρό αφιέρωμα σημείωμα ας τελειώσουμε με τήν Σαπφώ καί τον Ευριπίδη:


«έρος δ' έτίναξέ μοι φρένας, ώς άνεμος κατ όρος δρύσιν έμπέτων»
Σαπφούς Μελών Β' 5 «Ό έρως μ' αφάνισε τά λογικά, σαν που ταράζει ό άνεμος τα δέντρα στα βουνά».



«Οστις δε τον Έρωτα ού κρίνει θεόν μέγαν
και υπέρτατον
πάντων δαιμόνιον, σκαιός εστί ή άπειρος,
μήποτε γνώς "θεών υπέρτατον"»
(Εύριπ. Άπόσπ. τραγ. «Αύγη») 

Τουτέστιν:

«Όποιος τον Ερωτα θεό πανίσχυρο μέσ' σ'όλα
κι ανώτερο δεν τον θαρρεί και τ ουρανού ακόμα,
είτ' έχει πέτρινη καρδιά, ή τόμορφο δεν νιώθει
που δώρο άπ' τους αθάνατους στον άνθρωπον εδόθη.



http://ypsipili.blogspot.gr/2008/02/blog-post.html
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...